Het is een mooie lentedag en het zachtgele zonlicht schijnt door het raam naast hem naar binnen. Het zijlicht doet zijn witgrijze haar goud lijken en versterkt op zijn zongebruinde gezicht de sporen van de tijd . Zittend in de bruinlederen leunstoel overziet hij de kamer en hij buldert van de lach. Zijn sierlijke, sterke hand met verzorgde nagels strijkt zijn lange witgrijze baard glad.
Om zijn ringvinger een gouden ring met krullende initialen.
Een donkerblauwe scheepstrui met daaronder een ruitjesoverhemd. Zijn rechter been gevouwen om de linker, zijn kaki ribbroek in de plooi. Uit zijn broekzak een klein puntje van een wit katoenen zakdoek met een blauwe omlijning. Geitenwollen sokken met twee lege schoenen ernaast op de houten vloer. De schaduwen die de poten van de stoel werpen op de vloer zijn lang en donker.
Een tafeltje links van hem met daarop een halfvol kopje koffie en een bloemig taartschoteltje met een vorkje, sporen van slagroom en een paar kruimels. Een opgerolde tekening en een vaasje met twee paardenbloemen ernaast .
Een foto die nooit is gemaakt. Een foto die ik zou wíllen maken van mijn vader. Een trotse opa, die lachend naar zijn kleindochters kijkt. Deze maand is zijn 20e sterfdag. 20 jaar is precies de helft van mijn leeftijd.
Ik ben nu dus langer zonder hem, dan dat ik mét hem ben geweest.
Het rauwe rouwen ging over in missen en ook dat verdween in de jaren naar de achtergrond.
Ik was in de tijd van zijn korte ziektebed nog geen fotograaf: ik studeerde, probeerde allerlei beeldende technieken uit. Met de trein en de bus vanuit Amsterdam naar Tuitjenhorn om naast zijn bed te zitten en zijn hand vast te houden. Ik zie die hand nog helder voor me, ik heb er toen geen foto van gemaakt, wat ik nu jammer vindt.
Er zijn foto’s van zijn leven, maar niet veel. Hij hield er niet van om op de foto te gaan en in die tijd was fotograferen met je mobiele telefoon nog niet zo geavanceerd als nu. Whatsapp, Instagram, Facebook: het bestond nog niet. We maakten minder foto's. Mijn vader had geen mobiele telefoon: hij had zelfs nog zo'n oude, vaste telefoon met draaischijf. Kan je het je voorstellen?! Was ook voor die tijd al ouderwets hoor :)
De foto die mij het meest dierbaar is, is een kiekje dat ik zelf niet heb gemaakt.
Deze foto van mijn vader die een bammetje eet tijdens een kano tocht, verbeeldt hoe ik hem wil herinneren;
Op zijn gemak, in de natuur, tevreden in het moment. Een moment gegrepen uit het leven.
Misschien komt het hierdoor wel dat ik zo graag échte foto’s maak, échte emoties en échte momenten. Voor mijn klanten kostbare herinneringen om te koesteren voor het leven.
We maken te pas en te onpas foto’s van alles overal. Maar wanneer maken we met aandacht een foto van een geliefde? Met een fotograaf, met een goede camera, of met een telefoon maar dan wel op een goed moment en gefocust op het beeld dat je vast wil leggen voor later? Bijvoorbeeld die mooie handen?
En wanneer druk je je foto af? Wat is er aan herinneringen te zien in je huis? Wist je dat afgedrukte foto's bijdragen aan het zelfvertrouwen & welzijn van je kinderen?! Ook hier schreef ik een blog over.
Wie weet maak ik de foto die ik aan het begin van deze blog omschreef nog wel eens met AI*. Zoals de afbeelding hieronder, die ik in mijn AI speurtocht tegenkwam. (over die speurtocht schrijf ik een andere keer)
Maar toch, het moment, zoals ik zou willen dat het er was, wordt daarmee geen waarheid.
Want dát is toch wat wij fotografen doen: échte momenten vangen. Kleine momenten die zo groots kunnen zijn of worden
Dus: stel het niet langer uit: máak die foto's, bóek die fotosessie met wie je liefhebt. Creëer die dierbare momenten met elkaar en druk je foto's af. Tastbare herinneringen van en voor het leven.
I'm happy to help: je kunt gelijk een datum prikken voor een fotosessie.
*) AI-afbeeldingen zijn afbeeldingen die zijn gemaakt met behulp van generatieve AI – een technologie die patronen in grote datasets detecteert en op basis van die informatie nieuwe content creëert.