Al bijna 10 jaar geef ik les in fotografie: toch blijf ik óok leren. Dat vind ik ook het mooie aan mijn vak: er valt altijd iets nieuws te ontdekken. Een andere stijl, andere insteek, andere techniek. Zo weet ik heel veel over het fotograferen van mensen, maar minder over bijvoorbeeld het fotograferen van architectuur. Maar het fotograferen van mensen vind ik toch nog steeds het leukste, en dan vooral het vastleggen van verhalen. Het grote verhaal van een bruiloft bijvoorbeeld, een verslaglegging van de dag: aankleden van de bruid, first look met de bruidegom, de gasten tijdens de ceremonie, het ja-woord, de ringen, het tekenen, dé kus, het aansnijden van de taart en ga zo maar door.
Maar ook kleine verhaaltjes binnen het grotere geheel; kinderen die tijdens de ceremonie met iets heel anders bezig zijn... Vieze woorden op de stenen schrijven met een houtskooltje bijvoorbeeld, dat vind ik ontzettend grappig.
Dat vertellen van verhalen - storytelling, documentaire of journalistieke fotografie - is een vorm van fotografie die me ontzettend trekt. En dat ben ik verder gaan onderzoeken. Zo kwam ik op de insta van
@partofthevision.evelien.thomas. Wauw, te gek! Mijn hart gaat hier sneller van kloppen. Wat zou ik dit graag willen doen! En van mijn eigen gezin zou ik ook wel zo'n shoot willen hebben, trouwens :)
Het algoritme van Instagram bracht me ook bij @thisisreportage wat ik ook ontzettend mooie beelden vind. De verhalen, de kleuren, de techniek: wauw!
En zo kwam ik ook bij @nogutsnostories terecht. @bydiannefotografie volgde ik al vanwege haar Photoshop skills, maar dit is andere koek. Wat ontzettend gaaf en mooi. Elke foto is een verhaal. In het moment, spontaan maar tegelijk goed uitgedacht in kleur, belichting & compositie.
Wauw, dit wil ik! Niet alleen mijn hoofd riep, maar ook mijn lijf reageerde met kippenvel.
"No guts no stories" bood in april een 5-daagse fotografie workshop aan. Helaas ging dit voor mij budgetair niet lukken, maar Isabelle - naar mijn idee het brein achter NGNS- liet me weten dat er in februari een middag masterclass in Rotterdam zou zijn. Daar kon ik bij zijn en mijn vlinders voor documentairefotografie werden alleen maar meer. Wauw, wat bijzonder, hierin voel ik me thuis en tegelijk voelt het als avontuur.
De teachers - @jill_streefland, @isabellehattink , @philippeswiggers, @lindabouritius & @studiodamon- hielden stuk voor stuk een bevlogen, inspirerende, authentieke presentatie.
Met veel inspiratie, een vol hoofd en mijn buik vol vlinders reed ik terug naar huis. Welke stappen kan ik nu gaan zetten?!
Documentairefotografie. Het moeilijkste vind ik misschien wel de switch van regisseren naar registreren.
Normaal gesproken bemoei ik me ermee en "creëer ik momentjes" onder andere met de "playfull heart methode" (onderdeel van "moment design").
Dit is comfortabel voor mij als fotograaf want hiermee heb ik een groot stuk controle. Maar het nadeel van regisseren is dat je vooral bezig bent met "hoe het hoort" en wat ik denk dat past bij dit gezin/bruidspaar.
De kunst van fotograferen zoals het écht is: controle loslaten, mijn mond zoveel mogelijk dicht houden en mezelf de skill aanleren waardoor ik niet meer ga regisseren maar juist ga registréren… observeren, voelen, kijken, wachten, geduld hebben... Maar ook accepteren hoe het écht gaat in plaats van verwachtingen te hebben over hoe het hoort of hoe ik wil dat mijn plaatje eruit komt te zien.
Zodat ik uiteindelijk een reportage kan maken waarbij met échte momenten uit het leven. Zonder trucjes. Zonder poespas. Puur en echt. Mooi in imperfectie. Zoals het is, het échte verhaal. Hier gaat mijn hart sneller van kloppen, dit wil ik doen.
En nu, hoe pak ik dit aan? Ik heb een vriendin die net een derde kindje heeft gekregen, gevraagd of ik op haar gezin mag oefenen. Eerlijk gezegd zat ik tijdens het kraambezoek al foto's te maken in mijn hoofd: het licht viel prachtig naar binnen in het kleurrijke huis: mijn prachtige vriendin, nog aan het bijkomen van haar bevalling. Haar lieve kleine baby'tje in al zijn prilheid op haar borst; de grotere kindjes die eromheen bewegen.
Had ik mijn camera maar bij me. Zou ze wel willen dat ik foto's maak? Dit is zo intiem.
Ik heb het gevraagd en ik heb het gedaan. Wat ben ik trots op het resultaat en op haar reactie: "These pictures are so precious, thank you so much"
In mijn volgende blog vertel ik je over deze shoot!