Zoals ik in mijn vorige blog schreef, ik wil me graag verder ontwikkelen in documentairefotografie. Storytelling fotografie. De momenten in een gezinsleven vangen, fotograferen zoals het écht is. Dat betekent voor mij: controle loslaten, mijn mond zoveel mogelijk houden en mezelf de skill aanleren waardoor ik niet meer ga regisseren maar juist ga registréren…
Zonder trucjes. Zonder poespas. Puur en echt. Mooi in imperfectie. Zoals het is, het échte verhaal.
Ik heb mijn vriendin Vidhi verteld over mijn idee en gevraagd of ik haar en haar gezin mocht fotograferen op een winterse vrijdagmiddag. En dat mocht, dus daar ging ik met mijn camera's... (Voor de fotografen onder ons: ik hebt twee Sony systeemcamera's. Sony alpha a7 IV. Op de één had ik nu mijn 55mm Prime objectief, op de andere mijn 24-70mm zoomlens. Ik heb er twee zodat ik tussendoor geen objectieven hoef te wisselen en ik altijd een backup heb wanneer er iets mis is met een camera)
Mijn insteek was om te leren. Om te leren registreren zonder te regisseren, om momenten te vangen. Om te leren om te gaan met het "lastige licht". Weinig en koud winters licht door de ramen, warm licht van de lampen. Om die magie van het licht te pakken, zoals ik dat zo mooi vind bij de voorbeelden die ik in mijn vorige blog liet zien.
Ik heb veel foto's gemaakt, veeeeeeel te veel (1200 in 1 uur, dit is geen typefout). Ook dat bleek een leerpunt. Soms kan een moment een fractie van een seconde in beeld heel anders zijn. Bijv. het verschil tussen wel of niet aankijken. Daar schrijf ik een andere keer nog wel eens over...
Ik heb zo genoten van deze shoot. De momentjes ontstonden vanzelf, er gebeurde genoeg. Met mijn vriendin Vidhi als middelpunt: met de baby op of aan haar borst bleef ze verbinden met haar gezin. Zo veel liefde & plezier: een feestje om vast te mogen leggen.
Echte foto's, echte momenten, daar horen huilfoto's en de "ongelukjes" ook bij natuurlijk :)
Het meest verrassende moment tijdens de shoot was toen het "dekenmonster" plots zijn intrede deed in de speelkamer. Haha. Ik wist niet van zijn bestaan, maar de grote kinderen hadden dit duidelijk eerder meegemaakt. Wat een lol, wat een liefde, wat een mooie momenten. Hier neem ik de hoge ISO op de koop toe. Ik weet dat de foto's technisch beter hadden gekund. Dan had ik moeten flitsen of een lamp neer moeten zetten, wat niet gaat bij deze vorm van fotografie. Maar het moment, de uitdrukkingen op die koppies: dat is toch goud waard?!
Ik had natuurlijk al snel gezien dat het licht door het raam het mooiste was wanneer het in het gezicht viel. Dus ook daar heb ik een paar keer staan wachten op een moment om die prachtige gezichten te kunnen vangen. En dat is gelukt!
Ik ben ontzettend blij met deze shoot. En mijn vriendin Vidhi is heel blij met haar "precious pictures", wat mij ook weer blij maakt. Ik ben trots op het resultaat, heb veel geleerd en vooral gevoeld dat ik dit nog veel vaker wil doen. Op naar de volgende! Bij jou of bij mij?!
